जुत्ता मजदुर र म

-मिथिलेश आदित्य

मसँग जुन बेला
थिएन जुत्ता चप्पल
त्यस बेला – जुत्ता मजदुरहरू
मेरो खुट्टामात्र होइन
अनुहार पनि हेर्न चाँहदैन थिए ।

यो बेग्लै कुरा हो
म त्यति बेलानाङ्गैं खुट्टा
यो धर्तीमा घुमें
प्रकृतिसँगनजिकिएँ
जसले मेरो दृष्टिशक्ति
अझ बढ्यो–

र म यो संसारमा
हिड्न योग्यभएँ
र पढ्न थालें
जीवनको शब्दकोश
नाता सम्बन्धको अप्ठ्यारो ब्याकरण
जाने संसारकायावत कुराहरू ।

तर आजजुत्तामजदुरहरू
औधीखुसी छन्
मेरो जुत्ता चप्पल देखेर
सायद सोच्लान्
जुत्ताचप्पलको कामलिएर
आउँछु मउनीहरू नजिक
र बढाउँछु
उनीहरूको रोजीरोटीको ब्यापार
त्यसैले हिजो अपरिचित म
आज परिचित छु
उनीहरूसँग
उनीहरू मलाई
चिन्द्छन
बुझद्छन
मउनीहरूलाई चिन्दछु
तर म उनीहरू अपेक्षित परिवर्तित छु ।

म अब –
आफ्नो जुत्ता–चप्पल आफैँ मरम्मत गर्छ
शिल्प र कलाले चम्काउँछु टिलिक्क
वितेका दिनहरूले मलाई
एउटा शिक्षा दिएको छ
काम मान्छे भन्दा ठूलो हो
काम भन्दा ठूलो मान्छे हुन सक्दैन
जात विभाजन
मान्छेको कामले होइन
उसको ब्यवहारले गर्छ
सङ्गकीर्ण सोँचले गर्छ
म त्यो भ्रम भत्काउन चाहन्छु
म विभाजित मान्छे होइन
समग्र एउटा मान्छे हुन चाहन्छु
र जित्न चाहन्छु
समानताको युद्घ ।
०००